Ziekenhuis leven

Lieve allemaal,

Sorry dat deze blog zo lang op zich heeft laten wachten.
Speciaal voor mijn lieve tante Atie zal deze blog gaan over het ziekenhuisleven.

Zoals jullie waarschijnlijk weten werk ik in het Moi Teaching and Referral Hospital in Eldoret (liefkozend Moi of MTRH genoemd) en dit is het grootste ziekenhuis in West Kenia. Veel mensen met complexe problematiek komen hier dan ook voor hulp.

Het ziekenhuis zelf ligt dichtbij het centrum en is zeer langgerekt. Kenia kent niet veel hoogbouw en zo telt het hoofdgebouw van het ziekenhuis 2 verdiepingen en is de rest alleen gelijkvloers. Het is lastig om te beschrijven hoe het ziekenhuis eruit ziet, maar wat opvalt is allereerst de hoeveelheid mensen. Grappen als “het ziet hier zwart van de mensen’ zijn al de revue gepasseerd. Alles loopt door elkaar: schoonmakers, patiënten, artsen en soms is het lastig om alle functies uit elkaar te houden. Verder valt op dat er op ongeveer elke hoek een groep bewakers zit. Hier in Kenia is zorgverzekering schaars en moeten patiënten dus zelf hun ziekenhuisrekening betalen. Ze kunnen het ziekenhuis pas verlaten als ze deze rekening hebben voldaan en deze bewakers hebben als taak om te controleren dat patiënten niet ontsnappen zonder te betalen. Triest, maar helaas de werkelijkheid. Zo ligt er bij ons op de afdeling al een aantal dagen een meisje die verschillende herseninfarcten heeft gehad en nu eigenlijk thuis zou moeten sterven. Helaas kan de familie de rekening niet betalen en ligt ze dus nog altijd in het ziekenhuis. Je staat hier vaak op het punt om dan maar zelf de rekening te betalen.
De afdelingen waar ik het meeste werk heten Upendo en Tumaini. Dit zijn beide kinderafdelingen en er is geen verschil tussen de twee afdelingen, dus alle pathologie ligt door elkaar. De afdelingen zijn elk verdeeld in twee kanten met elk twee ‘cubes’. In elke cube staan ongeveer 8 bedden, waar minimaal 16 patiënten in liggen. Elke vierde dag heeft een cube ‘admitting day’ en komen er dus weer nieuwe patiënten binnen. Het is op de afdelingen nooit stil. Op de afdeling Upendo is zijn twee cubes afgeschermd voor de kinderoncologie. Hier loopt een speciaal team elke dag visite en op maandag en donderdag worden aan de kinderen die hier liggen chemotherapie gegeven en lumbaalpuncties gedaan. Helaas gaat dat niet zoals in Nederland op de OK, maar gebeurt dat op een vies klein kamertje op de afdeling. Kinderen worden daar als ouders dat willen gedrogeerd met ketamine, waardoor ze binnen een paar sec in een soort diepe slaap vallen. Hierdoor maken de kinderen gelukkig weinig van deze procedure mee.

In het midden tussen de twee afdelingen bevindt zich Sally Test Centre. Deze plaats fungeert als Kinderstad, school, opvangcentrum voor onze ‘abandoned children’ en is een plaats waar vooral de liefde overheerst. De medewerkers hier gaan met zoveel liefde met ze om en fungeren voor sommige kinderen als vader of moeder. Hier is het waar onze abandoned children de dag doorbrengen, gewassen worden, aangekleed worden en te eten krijgen. Op dit moment hebben we de volgende kinderen: Peter (1 maand), Tabitha (6 mnd), Robert (1 jaar), Lydia (7 jaar), Sheila (11 jaar) en Serah (14 jaar). Esther en Benjamin zijn overgebracht naar het Lewa Children’s Home dat ik een paar weken geleden heb bezocht en waar ik alle spullen die ik van jullie heb gekregen naartoe heb gebracht. Dank dank dank allen voor alle donaties die ik van jullie heb ontvangen. Ik ben jullie zeker een opsomming verschuldigd van wat we met het geld en de spullen hebben gedaan: alle donaties op mijn goodbye party zijn naar het Lewa Children’s Home gegaan. Met het geld hebben we tot nu toe de volgende dingen gedaan: alle kinderen hebben kleren, schoenen en een jas gekregen. Er is voor weken aan luiers en dekens gekocht voor de baby’s. Voor de oudere kinderen hebben we Weetabix meegebracht wat ze hier als ontbijt eten. We hebben voor alle klinieken hier nieuwe therapiespullen gekocht om te helpen bij de fysiotherapie/ergotherapie (denk aan blokkendozen, dingen om de fijne motoriek mee te oefenen en zelfs een radio voor muziektherapie). Verder hebben we drinkflessen gekocht om de kinderen met cerebrale parese te helpen. Hier in Kenia zijn geen logopedisten (echt schrikbarend!) en kwijlen heel veel kinderen en kunnen ze niet genoeg voeding naar binnen krijgen. Gevolg is dat veel kinderen ondervoed en gedehydreerd zijn en met de drinkflessen moet dat beter gaan. Met het geld dat we nu nog hebben gaan we een deel aan Lewa schenken om ervoor te zorgen dat de kinderen die daarheen zijn gegaan onderhouden worden en zullen er nog meer spullen en kleren worden gekocht voor de kinderen die nu nog in het ziekenhuis vertoeven. Namens alle kinderen: bedankt!

Verder loop ik sinds vorige week in de middagen mee met een arts assistent op de volwassen oncologie (jajajajajaja, mijn eerste versie van mijn artikel is af). Deze patiënten liggen verspreid over het ziekenhuis en worden iedere dag bezocht. Borstkanker, leukemie, maar ook zeldzame dingen zoals tongkanker komen hier voor. Vorige week heb ik een jongen bezocht die zijn gezicht zo ontzettend vervormd was door de 20 bij 20 cm grote tumor die in zijn gezicht groeide. Veel van deze patiënten kunnen de benodigde chemo of operatie vaak niet betalen en radiotherapie staat hier nog in de kinderschoenen en is alleen mogelijk in Nairobi. Het palliatieve team heeft hier dus helaas veel werk.

Naast mijn werk in het ziekenhuis probeer ik zo vaak mogelijk mee te gaan op outreach. Hierbij bezoeken we patiënten die geen tijd of geld hebben om naar het ziekenhuis te komen en deze patienten worden gezien in verband met Kaposi sarcoom (een tumor die voorkomt bij AIDS patienten), sikkelcelanemie of hemofilie. Ook ga ik op donderdag soms mee met de CBR-ACK, een organisatie die ‘disabled children’ opzoekt in de ‘rural areas’ en gratis krukken, rolstoelen en therapie geeft. Deze patiënten zie ik dan als ‘dokter’ en geef ik dan advies. Heel erg nuttig om te doen, maar loodzwaar werk. Op een dag zie je gemiddeld meer dan 50 patiënten. Dat is even andere koek dan in Nederland.
De komende weken ga ik me dus voor 100% inzetten op de kinderafdelingen en op de volwassen oncologie.
Voor nu stop ik even, maar ik beloof dat er snel een blog komt over mijn uitstapjes van de laatste weken en het bezoek van de allerliefst papa en mama aan Kenia.

Kwaheri na tutaonana!

PS De inschrijflijst voor skypen op mijn 25e verjaardag is geopend ;).