Een dag uit het leven van een co-assistent
Door: Josta
Blijf op de hoogte en volg Josta
12 September 2014 | Kenia, Eldoret
Zoals beloofd de blog over mijn ziekenhuisleven hier.
Als je het gebrek aan privacy, nul communicatie, zero hygiëne, de twee andere patiënten in je bed, het gebrek aan eten en drinken, de sfeerloze omgeving en gebrek aan pijnbestrijding wegdenkt lijkt het precies op de VU hier! Nouja, bijna dan!
Het ziekenhuis hier waar ik werk heet het Moi Teaching and Referral Hospital en is 1 van de twee grote ziekenhuizen van Kenia (het andere staat in Nairobi en heet Jomo Kenyatta Hospital). Van dit ziekenhuis zijn ongeveer 10 miljoen mensen afhankelijk en als je de drukte op de afdelingen en in de gangen ziet kan je je dat ook heel goed voorstellen. Een wirwar van patiënten, dokters, maar ook bewakers bevolkt het ziekenhuis, onderbroken door de paar ‘mzungu’ (wij blanken), die hier een grote trekpleister zijn. Iedereen wil hier je hand schudden en je kan niet voorbij lopen zonder nog minutenlang te worden nagekeken.
Mijn dagen hier bestaan uit zowel klinisch werk als research. Ik loop hier mijn keuzestage waarin ik onderzoek wat de mening van health care providers is over complementary alternative medicine (oftewel, alles behalve chemo :P). Zaken als hekserij, handoplegging, het drinken van pythonbloed en aderlatingen zijn hier aan de orde van de dag. Hiervoor deel ik vragenlijsten uit aan ongeveer 150-200 mensen die hem hopelijk invullen. Helaas is dat laatste het grootste probleem en moet ik dus ongeveer 6x per dag mijn gezicht laten zien en ze eraan helpen herinneren dat ze de vragenlijst invullen. Verder loop ik twee dagen per week in de ochtend mee op de oncologie afdeling en op de algemene kindergeneeskunde. De hiërarchie staat hier ontzettend hoog in het vaandel en ik had dan ook vorige week de zeer belangrijke taak om de blaadjes met labuitslagen vast te houden en als ik geluk had voor te lezen. Wat een verschil met Nederland!
Gister was mijn ronde gelukkig anders en kon ik meelopen met een grote groep artsen die visite liep over de patiënten. Waar we in Nederland 10 patiënten al veel vinden, draaien ze hier hun hand niet om voor 20 patiënten. Ziektes als HIV, malaria, bloedarmoede en tropische infecties zijn hier veelvuldig aanwezig. Zeer leerzaam om te zien hoe de dokters hier zonder veel mogelijkheden tot aanvullend onderzoek zo goed diagnoses leren stellen!
Verder heb ik hier nu een hoop Amerikanen ontmoet die hier in het kader van een uitwisselingsproject zijn. Met hen ga ik morgen op reis naar Kakamega forest, een regenwoud hier niet ver vandaan waar heel veel vlinders, vogels en andere dieren te vinden zijn. Het belooft een gezellig weekend te worden!
Volgende keer meer over mijn reizen hier!
Kwaheri!
Wist je dat…
- ik sinds deze week een Keniaanse naam heb: Chebet Nekesa, hulde aan wie de betekenis raadt!
- ik elke dag achterop de brommer naar het ziekenhuis ga
- ik al een aardig woordje Swahili spreek
- het hier elke dag een beetje warmer wordt
- mijn computer in het kantoor bevolkt wordt door kakkerlakken
- wij een muis in het huis hebben
- en hopelijk blijft het daarbij ;)
Als je het gebrek aan privacy, nul communicatie, zero hygiëne, de twee andere patiënten in je bed, het gebrek aan eten en drinken, de sfeerloze omgeving en gebrek aan pijnbestrijding wegdenkt lijkt het precies op de VU hier! Nouja, bijna dan!
Het ziekenhuis hier waar ik werk heet het Moi Teaching and Referral Hospital en is 1 van de twee grote ziekenhuizen van Kenia (het andere staat in Nairobi en heet Jomo Kenyatta Hospital). Van dit ziekenhuis zijn ongeveer 10 miljoen mensen afhankelijk en als je de drukte op de afdelingen en in de gangen ziet kan je je dat ook heel goed voorstellen. Een wirwar van patiënten, dokters, maar ook bewakers bevolkt het ziekenhuis, onderbroken door de paar ‘mzungu’ (wij blanken), die hier een grote trekpleister zijn. Iedereen wil hier je hand schudden en je kan niet voorbij lopen zonder nog minutenlang te worden nagekeken.
Mijn dagen hier bestaan uit zowel klinisch werk als research. Ik loop hier mijn keuzestage waarin ik onderzoek wat de mening van health care providers is over complementary alternative medicine (oftewel, alles behalve chemo :P). Zaken als hekserij, handoplegging, het drinken van pythonbloed en aderlatingen zijn hier aan de orde van de dag. Hiervoor deel ik vragenlijsten uit aan ongeveer 150-200 mensen die hem hopelijk invullen. Helaas is dat laatste het grootste probleem en moet ik dus ongeveer 6x per dag mijn gezicht laten zien en ze eraan helpen herinneren dat ze de vragenlijst invullen. Verder loop ik twee dagen per week in de ochtend mee op de oncologie afdeling en op de algemene kindergeneeskunde. De hiërarchie staat hier ontzettend hoog in het vaandel en ik had dan ook vorige week de zeer belangrijke taak om de blaadjes met labuitslagen vast te houden en als ik geluk had voor te lezen. Wat een verschil met Nederland!
Gister was mijn ronde gelukkig anders en kon ik meelopen met een grote groep artsen die visite liep over de patiënten. Waar we in Nederland 10 patiënten al veel vinden, draaien ze hier hun hand niet om voor 20 patiënten. Ziektes als HIV, malaria, bloedarmoede en tropische infecties zijn hier veelvuldig aanwezig. Zeer leerzaam om te zien hoe de dokters hier zonder veel mogelijkheden tot aanvullend onderzoek zo goed diagnoses leren stellen!
Verder heb ik hier nu een hoop Amerikanen ontmoet die hier in het kader van een uitwisselingsproject zijn. Met hen ga ik morgen op reis naar Kakamega forest, een regenwoud hier niet ver vandaan waar heel veel vlinders, vogels en andere dieren te vinden zijn. Het belooft een gezellig weekend te worden!
Volgende keer meer over mijn reizen hier!
Kwaheri!
Wist je dat…
- ik sinds deze week een Keniaanse naam heb: Chebet Nekesa, hulde aan wie de betekenis raadt!
- ik elke dag achterop de brommer naar het ziekenhuis ga
- ik al een aardig woordje Swahili spreek
- het hier elke dag een beetje warmer wordt
- mijn computer in het kantoor bevolkt wordt door kakkerlakken
- wij een muis in het huis hebben
- en hopelijk blijft het daarbij ;)
-
18 September 2014 - 16:19
Hans Jongkind:
Josta, dank je wel voor je prachtige reis verslag. Het lijkt me in alle opzichten een zwaar leven voor jou, ook omdat je zo weinig kunt doen met jouw inbreng. Ik ben benieuwd naar je volgende blog. Wees voorzichtig
In dat zo andere land.
Hans -
20 September 2014 - 13:25
Ivonne Van Der Padt:
Lieve Josta,
Tja, wat kan een mens in dit kleine kikkerland nu nog melden na jouw relaas -
20 September 2014 - 13:29
Ivonne:
Da's ook wat, een heel relaas, komt er maar 1 zin over.
Kort gezegd komt het er op neer dat ik je leerzaams toewens en een hele mooie tijd.
Liefs -
23 September 2014 - 18:58
Josta :
Lieve Ivonne,
Gelukkig kan ik je relaas wel op mijn computer lezen! Dankjewel voor je leuke reactie!
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
